Ik ben opgegroeid in het dorpigste dorp ooit. Ik heb altijd gedacht dat ik het zoveel leuker zou vinden om in de stad te wonen. Toen ik in de stad ging studeren heb ik dan ook meteen mijn kans gepakt. Ik woon nu sinds oktober in Eindhoven, maar vind het eigenlijk heel erg tegenvallen. Maar waarom?
Toen ik in Eindhoven kwam te wonen was ik over the moon. Alles was zo ontzettend dichtbij, ik kan lopen naar het centrum, school, supermarkt en de sportschool. Niet dat ik naar de sportschool ging maar hé, het kon. Wandelen werd dan ook meteen een hobby van mij, lekker even 25 minuten wandelen, koffie drinken in de stad en weer terug. Ik had een ideale situatie, maar toch miste er iets.
Ik ben de enige van mijn vrienden van de middelbare school die in Eindhoven is gaan wonen. En dat is best eenzaam. Ik dacht dat ik heel makkelijk nieuwe vrienden zou maken die ook in Eindhoven wonen maar dat valt vies tegen. Uit mijn eerste klas kwamen maar 2 mensen uit Eindhoven, in mijn nieuwe klas wel wat meer maar ik heb met niemand echt veel contact. Ook heb ik vorige week te horen gekregen dat ik moet stoppen bij mijn huidige bijbaantje dus daar zal ik ook geen contact meer mee hebben.
Daarom mis ik mijn vrienden uit mijn dorp, en mijn beste vriendin al helemaal. Zij heeft bedacht om in Vlissingen te gaan wonen, grapjas. We zagen elkaar al niet zo vaak en nu hebben we geluk als we elkaar één keer in de maand zien. ( Ik ben wel blij voor haar hoor 😉 ) Ook zie ik mijn vriend alleen maar in het weekend, wat best kut is. Ik mis mijn dorp.
Waar ik dus achter ben gekomen is het volgende: Een plek is zo leuk als de mensen die je er kent. Zouden mijn beste vriendin en vriend ook in Eindhoven wonen, dat was ik hier helemaal op mijn plek. Ik blijf hopen dat ze allebei op een gegeven moment dichterbij komen wonen, maar dat zie ik niet echt gebeuren. Dus ik blijf mijn best doen om mensen te ontmoeten hier, en een nieuwe vriendenkring op te bouwen. Dan komt het allemaal goed. Toch?
X